ملی پوش دوچرخه سواری بانوان:
اگر تجربه داشتم مدال بهتری می گرفتم، نه باشگاه داریم نه اسپانسر!
اسب من: دارنده نخستین مدال دوچرخه سواری جاده زنان ایران در آسیا اعتقاد دارد اگر تجربه حضور در مسابقات بیشتری را داشت می توانست مدال طلای رقابت های قهرمانی آسیا را هم بدست آورد.
به گزارش اسب من به نقل از مهر، سال ۲۰۱۸ برای دوچرخه سواری زنان ایران سال خوبی بود؛ فرانك پرتو آذر نخستین مدال دوچرخه سواری بانوان ایران در بخش كوهستان را به دست آورد تا راه برای كسب مدال ها و موفقیت های بیشتر این رشته باز كند.
هر چند سال ۲۰۱۹ برای دوچرخه سواری كشورمان شروع خوبی نداشت اما كسب مدال برنز سمیه یزدانی در رقابتهای جاده قهرمانی آسیای ازبكستان، نوید روزهای خوبی را برای بانوان ركابزن داد. سمیه یزدانی ۲۸ ساله در حالی نخستین مدال تاریخ دوچرخه سواری زنان كشورمان را در بخش استقامت جاده از آن خود كرد كه تنها ۵ سال است وارد این رشته شده است.
خبرنگار مهر گفتگویی را با یزدانی در مورد شرایطش انجام داده است كه این گفتگو در ادامه می آید:
* خبرگزاری مهر -چه شد به سمت رشته دوچرخه سواری رفتید و آیا از قبل هم رشته ورزشی را به صورت حرفه ای دنبال می كردید؟
- سمیه یزدانی: من از كودكی علاقه خیلی زیادی به دوچرخه سواری داشتم. البته ورزش های تفریحی انجام می دادم و حتی از هفت سالگی شنا می كردم اما حرفه ای هیچ رشته ای را دنبال نكردم. از سال ۲۰۱۳ هم وارد رشته دوچرخه سواری شدم و چهار سالی است كه عضو تیم ملی هستم.
* سطح مسابقات قهرمانی آسیا را چطور دیدید؟
- سطح رقابتهای ما بالاتر از سطح مسابقات قهرمانی آسیا بود. نفر اول مسابقات یك ركابزن روسی بود كه با هدف كسب سهمیه المپیك تبعیت كشور ازبكستان را گرفته بود و حتی ۱۰ سال از نظر سنی از من بزرگ تر بود و در تیم ملی این كشور حضور داشت. این دوچرخه سوار مدال نقره المپیك ریو را داشت. در حقیقت ما با یك مدال آور المپیكی مسابقه دادیم و این مسابقات را سخت كرده بود. به نظر من این مسئله بی عدالتی است كه فردی بخواهد به خاطر مدال و سهمیه المپیك تبعیت یك كشور دیگر را بدست بیاورد. نفر دوم هم یك ركابزن اهل كره جنوبی بود كه دو مدال بازی های آسیایی جاكارتا را كسب كرده بود.
* با این شرایط می توانستید مدال بهتری بگیرید؟
- من در فاصله زمانی كمی با دو نفر اول از خط آخر عبور كردم. با این زمان ها به نظرم می توانستم دوم هم بشوم و كمی بی تجربگی خودم سبب شد تا نتوانم مدال بهتری را بگیرم.
* تفاوت نمایندگان ما با ورزشكاران سایر كشورها در چیست؟
- آنها مرتباً در مسابقه هستند اما ما سالی یك مسابقه می رویم و آن هم قهرمانی آسیاست. نه باشگاهی نداریم و نه اسپانسری كه بخواهد از ما حمایت كند. با شرایط فعلی هم هر مسابقه ای برویم بیشتر از ۱۰ میلیون تومان هزینه دارد. به نظرم اگر من حامی داشتم و مسابقات بیشتری می رفتم حتی شانس كسب مدال طلا را هم داشتم چون فاصله زمانی من با دو نفر اول خیلی كم بود.
* توقع شما از مسئولان برای پشتیبانی از دوچرخه سواری زنان چیست؟
- امیدوارم كمیته ملی المپیك، وزارت ورزش و فدراسیون بتوانند از من حمایت كنند تا در مسابقات بیشتری شركت كنم. من در این مسابقه توانستم نتیجه خوبی بگیرم. حتی توانستم تا حدودی با كسب مدالم امتیاز بگیرم و این امتیاز برای كسب سهمیه المپیك خیلی خوب است. هر چند كسب سهمیه المپیك ۲۰۲۰ خیلی سخت است اما در صورتیكه بتوانم مسابقه بیشتری بروم شانسم هم برای نزدیك شدن یا كسب سهمیه بیشتر خواهد شد.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب