جای خالی امكانات در ورزش پایه؛
پای لنگ در ورزش پایه
اسب من: ژیمناستیک ایران به علت مشکلات مالی سال هاست مهجور مانده و ورزشکاران این رشته در مصاف با حریفان قدرتمند مجبورند در سالن هایی با امکانات غیراستاندارد تمرین کنند.
به گزارش اسب من به نقل از مهر، ژیمناستیک ورزش پرطرفدار جهان و پر مدال المپیک به رغم سرمایه گذاری کشورها، در ایران به علت مشکلات مالی مهجور مانده و سال هاست با نبود وسایل یا غیراستاندارد بودن آنها دست و پنجه نرم می کند. این رشته که از آن بعنوان «ورزش پایه» نام می برند در انعطاف بدنی ورزشکاران خیلی تأثیرگذار است و می تواند پله ای برای حرفه ای شدن ورزشکاران دیگر رشته ها محسوب شود اما سال هاست ژیمناستیک با مشکل اصلی استاندارد نبود تجهیزات روبه رو است.
اوج شکوفایی ژیمناستیک ایران از سال ۹۷ است که ژیمناست های ایران موفقیت های زیادی در رقابت های برون مرزی کسب کردند اما فرسودگی امکانات در سالن های تمرین معضل همیشگی آنها بود، البته مشکلات ژیمناستیک تنها به کمبود تجهیزات و غیراستاندارد بودن وسایل ختم نشد و در چند سال گذشته مشکلات مدیریتی سبب شد که وضعیت این فدراسیون روز به روز آشفته تر شود. به صورتی که در همین یک سال گذشته که فدراسیون وضعیت نابه سامانی داشت یک نسل از ژیمناست های ایران که می توانستند آینده این رشته ورزشی را تأمین کنند به خاطر دعوای مدیران بر صندلی ریاست از بین رفتند و کمتر کسی به این مورد توجه کرد.
با وجود همه این مشکلات و سختی ها ژیمناستیک ایران خوش درخشید و نخستین مدال تاریخی بازی های آسیایی هانگژو و نخستین حضور در المپیک پاریس را پس از ۶۰ سال به دست آمد. مهدی الفتی تنها ورزشکار ایرانی بود که پس از ۶۰ سال و در حالی که فدراسیون تا چند وقت قبل آن با مشکلات مدیریتی روبه رو بود توانست سهمیه المپیک پاریس را از آن خود کند و نشان دهد اگر مدیران ورزشی دست از دعوای مدیریتی خود بردارند این رشته حرف ها برای گفتن دارد.
آخرین باری که ایران در این رشته نماینده ای در المپیک داشته به سال ۱۹۶۴و حضور جمیله سروری، ژیمناست ۱۴ ساله در المپیک توکیو برمی گردد که البته آن زمان المپیک سهمیه ای نبود و حالا در المپیک پاریس الفتی این طلسم را شکست و یک نماینده از ژیمناستیک ایران بدون سهمیه وایلدکارت وارد المپیک شد.
حالا ژیمناستیک ایران که دوران پساالمپیک را تجربه می کند؛ همچنان با مشکل همیشگی عدم تجهیزات مناسب و استاندارد روبه رو است؛ این رشته ورزشی نشان داد در سایه یک برنامه ریزی منجسم و مدیریت پایدار می تواند شگفتی ساز شود اما جدال با تجهیزات غیراستاندارد موضوعی نیست که بتوان راحت از کنار آن گذشت. از آخرین باری که تجهیزات ورزشی ژیمناستیک به ایران آمده سال هاست می گذرد و شاید گفتن این جمله بیش از تمام تلخ باشد که ژیمناست ایران در شرایطی به مهم ترین آوردگاه ورزشی دنیا رسید که ورزشکار آن با تجهیزات غیراستاندارد تمرین می کرد! رئیس فدراسیون ژیمناستیک بعد از المپیک پاریس بارها به مبحث تجهیزات استاندارد در ژیمناستیک ایران و مساعدت مسؤلان ورزش ایران اشاره نمود و در اینباره گفته است: «بحث فقط پول و اعتبارات نیست که آنرا هم در اختیار نداریم، اما بحث اینست که ما باید چگونه این وسایل را بخریم و تهیه کنیم؟! متأسفانه تحریم ها دست ما را در بسیاری از بخش ها بسته است. قسمتهایی هم که تحریم نیست قوانین دست و پای ما را می بندد. بعنوان مثال اگر ما می خواهیم خریدی انجام دهیم باید لوازم استاندارد خارجی تهیه کنم، اما در کشور تولیدکننده داخلی داریم و من باید در سامانه مخصوصی درخواست بدهم و یک تولیدکننده ایرانی اعلام آمادگی کند و برای ما این دستگاه را بسازد، اما آیا این دستگاه همان وسیله ای است که قهرمانان ما روی آن باید مسابقه بدهند؟!» حالا اینروزها نگاه ها بسمت وزارت ورزش و جوانان است؛ دنیامالی چند ماهی است مسند وزارت ورزش را در اختیار گرفته و اهالی ورزش انتظار دارند تا او بیشتر از گذشته به فکر ورزش های پایه همچون ژیمناستیک باشد؛ درد ژیمناستیک درد امروز و روز گذشته نیست و نیاز است در سایه حمایت و توجه از جانب مسؤلان این مشکلات به حداقل برسد، هم اکنون حتی یک پیست استاندارد در حد مسابقات بین المللی که ملی پوشان بتوانند در آن تمرینات خویش را پیگیری کنند، موجود نیست و این بیشتر از همیشه ژیمناستیک ایران را با مشکلات زیاد روبه رو می کند. کمتر از دو سال دیگر بازی های آسیایی ناگویا برگزار می گردد و مسؤلان ورزش اگر همچنان دل به مدال آوری ژیمناستیک ایران بستند باید برای امکانات و شرایط این رشته فکری کنند؛ اساسا نمی توان از ورزشکارانی که از حداقل ها محروم هستند انتظار نتیجه حداکثری داشت.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب