گزارش خبرگزاری شینهوا چین از اسکی باز بانوی ایرانی
به گزارش اسب من، خبرگزاری شینهوا در گزارش و مصاحبه ای با سمانه بیرامی باهر از زوایای مختلف به زندگی شخصی و حرفه ای این المپین اسکی صحرانوردی پرداخته است.
به گزارش اسب من به نقل از شینهوا، سمانه بیرامی باهر، اسکی باز ۳۳ ساله ایرانی، با وجود کسب رتبه نوزدهم در مسابقه اسکی صحرانوردی ۵ کیلومتر آزاد زنان در بازیهای آسیایی زمستانی هاربین، با هیجان و شادی خط پایان را گذراند، گویی مدال طلا را به دست آورده است.
وی عنوان کرد: این نخستین مسابقه من در چین است و احساس می کنم در المپیک شرکت می کنم. همه چیز اینجا فوق العاده است ؛امکانات، پیست، سازماندهی و غذا، همه در سطح استاندارد المپیک هستند.
بیرامی باهر که سال قبل بعنوان مربی تیم ایران در بازیهای المپیک جوانان زمستانی در گانگوون، کره جنوبی حضور داشت، می دانست که هدف وی در هاربین کسب سکو نیست. وی اظهار داشت: من فقط می خواهم تمام تلاشم را بکنم. ورزشکاران برجسته زیادی در اینجا رقابت می کنند.
علاقه بیرامی باهر به اسکی در سالهای نوجوانی در تهران آغاز شد، جایی که وی در خانواده ای ورزشی بزرگ شد. پدرش عضو تیم ملی کاراته ایران و مادرش مربی ایروبیک بود که هر دو تاثیر زیادی بر علاقه اولیه او به ورزش داشتند.
در ابتدا به شنا علاقه مند بود، اما عشق واقعی او به ورزش های زمستانی در یک سفر خانوادگی به اسکی شکوفا شد، جایی که او از مهارت فوق العاده اسکی بازان محلی که با مهارت از شیب های تند پایین می آمدند، شگفت زده شد. او به یاد می آورد: چگونه این کار را انجام می دهند؟ چطور می توانند این قدر نترس باشند؟ با کنجکاوی، او از محلی ها مشاوره گرفت و به پژوهش در رابطه با روشهای فنی اسکی به شکل آنلاین پرداخت.
وی اظهار داشت: به تدریج عاشق این ورزش شدم. اوقات فراغتم را پر کرد و بخش بزرگی از زندگی ام شد. اسکی در ایران کمتر رایج است و حمایت محدودی وجود دارد، اما من می خواستم این مانع را بشکنم و کشورم را در المپیک زمستانی نمایندگی کنم.
اسکی صحرانوردی، که به دلیل نیازهای فیزیکی شدیدش به «ماراتن برفی» مشهور است، تمرکز اصلی وی شد. با وجود بزرگ شدن در شهر، بیرامی باهر با چالش تمرین در شرایط سخت و سرد مواجه بود، شرایطی که بسیاری را از دنبال کردن این ورزش بازمی دارد.
با این حال، او مصمم باقی ماند. با عنایت به نبود پیست اسکی در تهران، او اغلب بسمت شمال رانندگی می کند تا در زمینهای کوهستانی تمرین کند، گاهی اوقات دو ساعت را در ترافیک سنگین می گذراند تا به پیست های تمرینی خود برسد.
در حالی که سایر ورزشکاران در تمام طول سال با برنامه های منظم تمرین می کنند، بیرامی باهر تعهدات خود بعنوان معمار را با آرزوهای ورزشی اش متعادل می کرد و جلسات تمرینی را در اوایل بامداد و اواخر شب انجام می داد.
وی اظهار داشت: ادامه دادن دشوار می باشد، اما من آنرا دوست دارم چونکه چالش برانگیز است. گاهی احساس شکست می کنم، اما رؤیای شرکت در المپیک من را به غلبه بر این چالش ها ترغیب می کند.
رؤیاهای وی در سال ۲۰۱۸ به حقیقت پیوست، زمانیکه وی سهمیه المپیک زمستانی گرفت. در مراسم افتتاحیه پیونگ چانگ، او افتخار حمل پرچم ایران را داشت، لحظه ای که او را غرق در احساسات کرد.
وی به یاد می آورد: من به خاطر ناراحتی گریه نمی کردم. از شادمانی گریه کردم. قول دادم تمام تلاشم را بکنم و کشورم را سربلند کنم.
با گذشت زمان، بیرامی باهر به مربی گری ورزشکاران جوان پرداخته است. وی توضیح می دهد: من قوانین زیادی دارم. انضباط بسیار مهم می باشد، این یک خط قرمز است. وقتی آنها خسته هستند، به آنها اجازه استراحت می دهم. اما انضباط مهم می باشد. بدون آن، من به آن چه امروز هستم، نمی رسیدم.
بیرامی باهر امیدوار است الهام بخش زنان بیشتری برای مشارکت در ورزش باشد. او می گوید: ورزش واقعا می تواند زندگی شما را تغییر دهد. اعتمادبه نفس را می سازد و تجربیات جدیدی به ارمغان می آورد. من معتقدم زنان ایرانی بااستعداد هستند و می توانند دستاوردهای بزرگی در ورزش داشته باشند.
وی اذعان کرد: از دست دادن سهمیه المپیک زمستانی ۲۰۲۲ پکن یک حسرت بزرگ بود. می خواهم از مسابقاتی مانند این استفاده کنم تا سریعاً ریتم خویش را پیدا کنم و برای کسب جایگاه خود در المپیک زمستانی ۲۰۲۶ تلاش کنم.
منبع: اسب من
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب